Twitter Dünyasında Anne Olmak

Doğumdan sonra, twitter vazgeçilmezim haline geldi. Annelik üzerine blogları olan ve aktif olarak twitter kullananları takip etmeye başladım. Bunların bazıları tecrübeli annelerdi, bazıları aynı benim gibi yeni anne olmuşlardı fakat hepsi son derece aktif ve popülerdi. Bazı günler, sözkonusu annelerin varlığı ve tecrübeleri çok işime yaradı. Bazı günler ise sözkonusu anneler kendimi ve çocuğumla ilişkimi sorgulamama neden oldu. Genelde ise sanırım onlar yüzünden kendimi kötü hissettim.

NEDEN Mİ?

Çünkü hepsi çok mükemmel gözüküyordu ve herşeyi biliyorlardı. Mesela yazdıkları twitlere ve bloglarına baktığınızda bu annelerin profesyonel bir iş hayatının olmadığını, çocuklarına kendilerinin baktıklarını, bunun yanısıra tüm ev işlerini (yemek, temizlik, ütü vb) kendilerinin yaptıklarını, çocuklarına süper sağlıklı yemekler yedirdiklerini, çocuklarının gelişimi için her türlü oyunu ve kitabı bildiklerini, kendi anneleriyle ve kocalarıyla harika ilişkileri olduğunu düşünüyordunuz ya da öyle okuyordunuz diyelim. Sonra dönüp kendi hayatınıza bakıyordunuz; çocuğa tek başına bakamıyordunuz, evi pislik götürüyordu, her akşam dışarıdan yemek siparişi veriyordunuz, gece yarıları çocuk için abuk sabuk çorbalar yapmaya çalışıyordunuz, pusetle dışarı çıktığınızdaki görüntünüz ürkütücü oluyordu (bir de yanında çocuğu olağanüstü bakımlı anneler bunalımı var), yürürken ruj sürmeye çalışıyordunuz ama o da durumu kurtarmıyordu. Annenizi anne olduktan sonra daha iyi anlayacağınıza, ona daha da sinir olmaya başlamıştınız, kocanızın her sabah insan gibi işe gitmesine sinir oluyordunuz, kimseye itiraf edemeseniz de çocuğunuzla oyun oynarken içinize fenalıklar basıyordu...Kısaca o annelerle kendinizi istemeden de olsa karşılaştırdığınızda kendinizi kötü hissediyordunuz ve düşünüyordunuz, "Evde yardımcısı ya da bakıcısı olmadan nasıl bu kadar şeyi yapabiliyor, bravo doğrusu" diye. 

Ve bir gün, satır aralarında ya da yazdıkları bir yazı sayesinde görüyordunuz ki....evde yatılı yardımcıları var, üstüne bir de oyun ablaları var, terapistleri var, paraları var, var var var var var. Yardımcılar sayesinde mükemmel olabildikleri keşfi rahatlatıcı olsa da, insan yine de sinir olmadan edemiyor. Mesela bizim de birkaç aydır, ablam sayesinde, her gün gelen bir yardımcımız var ama ben yine kendimi dağıtmış haldeyim. Yani tek başına yardımcı konsepti de değil bu anneleri harika yapan. Bilmiyorum nasıl böyle olduklarını ama sinir oluyorum, kıskanıyorum onları. Büyük olasılıkla problem onlarda değil bende ama bu sinir olma halimi engellemiyor.

Bir de bu kadınların çok güzel arkadaşlıkları var. Anladığım kadarıyla birçoğu twitter sayesinde, birbirini takip ederek tanışmış ve sonrasında gayet iyi arkadaş olmuş. Birbirlerine yardım ediyorlar, fikir veriyorlar, çoluk çocuk aktiviteler düzenliyorlar, pikniğe gidiyorlar, etkinlikler düzenliyorlar, beraber bir sürü şey yapıyorlar. Bense kendi arkadaşlarımla bile görüşemiyorum, görüştüğüm zaman ise görüştüğüme pişman oluyorum.

Yani ne twitter dünyasında ne de fiziki dünyada huzur ve arkadaş bulabiliyorum. 

Ben dostum uzaylı!