Kafamda sürekli ev fikirleri, nerede oturmanın daha mantıklı olacağı, kiralık evde oturmanın daha iyi fikir olduğu gibi düşünceler dolanırken, Tanrı ve Evren; "Al biz sana düşünmen, dertlenmen için gerçek bir konu verelim" dedi ve Tombi Çarşamba gecesi ateşlendi. 17 aylık Tombi, daha önce hiç ateşlenmediği için Garmin'le ilk önce ne yapacağımızı şaşırdık. Fakat dersimizi iyi çalışmış olduğumuz için hemen gerekli şeyleri yapıp (çocuğu soy, ateş düşürücü ver vb) ateşini düşürdük.
Sabah kalkar kalkmaz da eve yakın bir doktora koştum. Muayene ve sonrasında ilaçları aldıktan sonra eve geldik fakat Tombi'nin ateşi düşmedi bir türlü. Ben de esas doktorlarımızdan, annemin tanıdığı olanı aradım, "Aaa o ilaçlar yetmez, şunu al," dedi. Onu da aldık, verdik. Tombi akşam 7 sularında yemek yiyemeden uyudu, ateşi hala yüksek tabi, saat 8'e doğru ben paniğe kapılmaya başladım, ateşi ilaca rağmen hala 38.5'tu. İşin kötü yanı, Garmin de işten gelememişti ve paniğime annemin fonda "Bu çocuğa noluyor, korkuyoruuuuuummmmm" temalı, son derece yapıcı cümlesi eşlik ediyordu. Annemi bağırıp çağırma yöntemiyle sindirdim ve tekrar doktoru aradım, meşguldü, 10 dakika sonra aradım, açmadı, bir yarım saat sonra aradım yine açmadı ve şu saate kadar da dönmedi. Allah'tan bu süreçte Tombi'nin ateşi düştü ve rahatladı.
Tombi, "Selvi Boylum Al Yazmalım"ı incelerken |
Bu sabah ateşi düşüktü ama bu sefer de öksürmeye başladığı için esas doktorlarımızdan, benim sevdiğim ve işini bilenden randevu aldım. Bakalım o ne diyecek?
Bu süreçte sinir bozucu olan kime güveneceğini, inanacağını şaşırman. Tanıdık doktor olmasa, büyük olasılık Tombi dün gece ateşler içinde yanacaktı ve biz Acil'e gidecektik. Tanıdık doktor telefonunu açsaydı, bugün de o ilacı verip vermeyeceğimi öğrenebilecektim ve içim daha rahat olacaktı. Umarım bugünkü derdimize çare olur da, hem Tombi rahatlar hem de ben gereksiz ev düşüncelerime geri dönerimç
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder