Yok notebooktu yok tabletti derken, aldım elime telefonu telefondan yazıyorum. Annem, ben ve çocuklar evimize 20 dakika yürüyüş mesafesindeki pastaneli güzide parkımıza (Tombi burada büyüdü diyebilirim) geldik. Annem 'Git kafanı dinle' diyerek beni yeme içme bölümüne gönderdi. Yanımda okuyacak hiçbir şey yok ben de yazayım bari dedim.
Dubaiye dönüşümüze sayılı gün kaldı:( Burada kim bana 'Memnun musunuz oradan dese?', cümleme 'Çok memnunuz, çocuklarla çok rahat' diye başlıyorum. Fakat kendi kendime kaldığımda içimdeki ses (zaten bir anlasam bu ses kimin, iyi bir ses mi, bana söylediklerini dikkate almalı mıyım, neden bazı uzman kişilikler bu sesi susturmamızı söylerken, bazılarınvu sese göre yaşamamızı söylüyor, ne yazıyordum ben yahu?) 'Allah'ın sıcağında şimdi niye gidiyoruz ki oraya? Kesin gider gitmez çocuklar yine öksürmeye başlayacak? 2 aydır tozla kaplanmış ev nasıl temizlenecek? Ayyyy bir de taşınacağız, offff poffff' gibi karmakarışık birçok konuşma. Bende de bir napacağını bilememe hali. Neyse öyle ya da böyle gideceğiz yakında, hayırlısıyla diyelim, çocuklar ve biz inşallah bu sene çok hasta olmasın diyelim. Ben de artık evi bir şekilde temizleyeceğim de taşınacağım da, dert mi bunlar canım? Galiba içimdeki sesi susturdum! Doğrusu susturmaktır umarım.
Gossip Girl nedeniyle xoxo
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder