Yoksa bu 3. hafta mı?

İlk olarak sırtıma, pıt pıt dokunup kendimi tebrik ediyorum. Her Pazartesi yazma kararımı uyguluyorum, çok şükür! Yeşim Cimcöz'ün her hafta mail kutuma gelen, "Haftalık Atıştırmalar"ını okumak da beni motive ediyor. 'O yazmış, ben de yazayım' diyorum ve öyle de güzel yazıyor ki. Onun yazdıklarında; benim yazdıklarımın aksine bir konu bütünlüğü, faydalı video linkleri var. Belki ben de bir gün o seviyeye ulaşırım. Ama yazmaya ya da herhangi bir şeyi düzenli yapmaya devam etmek istiyorsak napıyoruz? Kendimizi kimseyle karşılaştırmıyoruz ve yapmak istediğimiz şeyi yapmaya devam ediyoruz!

Geçen hafta olmadı bence; iyi pişmedi, yeterince kabarmadı, lezzetsizdi, bir şey eksikti ya da gezegenler de, belki ay da bir gariplik vardı. Pazartesi gününe, yılda sadece bir iki kere yağmur yağan ama yağdı mı sağlam yağan ve hayatı felç eden bir yağmur ihitmaliyle yani kara bulutlarla başladık. Mesela atıyorum Ankara'da kara bulut görsen, dersin ki 'yağmur yağacak', yanına şemsiyeni alırsın vb. Burada kara bulut gördün mü tedirgin bir bekleyiş başlıyor çünkü bir saat sonra güneş de çıkabilir ya da birden çılgınca yağmur da yağabilir. Tüm yıl sıcak olan ve yağışsız bir iklimde yaşayınca insan yağmurdan korkar oluyor. Çocukların okulunda -tabiki açık havada- organizasyon olmasa çok da takmazdım ama Pazartesi ve Salı günleri bulutlar, aaa biraz yağdı, rüzgar mı şiddetlendi, ya çok yağarsa stresiyle geçti. Organizasyon günü bulutsuz ama serindi hava. Organizasyon da iyi geçti ama tüm gün ayakta, müzikler, yemekler, binlerce çocuğa yemek servisi derken yorucu geçti. Çocuklarla okul bitiminde eve geldik, hayalim dışarıdan yemek siparişi vermek, ayaklarımı uzatıp yatmak, çocuklar yatınca da dondurma kaşıklamaktı bir dizi karşısında, tercihen "Bad Sisters". Fakat Tombi boğazım ağrıyor dedi, Lokum dışarıdan yemek istemedi. Ben bir şeyler pişirmek için debelenmeye başladım, Tombi'nin boğazına sprey sıktım, bir baktım çamaşır sepeti dolu, haydi hop çamaşır, her taraf kedi tüyü, yemek pişerken bir de evi süpüreyim derken, yemek yiyebildik ve çocukları erkenden yatırdım. Dondurma yemek yerine akşamı "Nolur Tombi iyileşsin" diyerek geçirdim. Sabah okul için kalktığımızda Tombi kusmaya başlado. Garmin onu hastaneye, ben Lokum'u okula götürdüm. Bir gece iki gün hastane ardından Cumartesi rutine döndük. Tombi çok şükür toparladı.

Bu kaotik günlere Alexander McCull Smith kitapları eşlik etmeye devam etti. "The Right Attitude of Rain" den sonra "The Novel Habits of Happiness"a başladım ve bitirdim. 13 kitaptan oluşan Isabel Dalhousie serisini, sırayla okumayı çok isterdim ama kitaplar ingilizce olduğu için pahalı ve hepsi de kolay bulunmuyor. Burada ikinci el kitap satan bir dükkan var, oradan bulursam alıyorum Alexander McCull Smith romanlarını ve sıraya filan bakmadan okuyorum. Bu arada çok kitap yazmış Alexander bey, insan kıskanıyor. Dün de Nick Hornby'nin "High Fidelity" adlı romanına başladım. Anlatıcı 35 yaşında bir erkek olduğu için pek hoşuma gitmedi. Galiba erkeklerin bakış açısı hoşuma gitmiyor ya da bu kitaptaki adamın bakış açısı, emin olamıyorum. Aslında Nick Hornby romanlarını seviyorum, mesela "Juliet Naked", "State of the Union", "Just Like You" gayet tatlı romanlar. Bazı romanları filme ve diziye de uyarlanmış ama "High Fidelity" olmamış sanki, belki ilk romanı olduğu için. Bıraksam mı bitirsem mi diye düşünüyorum ama sanırım bitireceğim.

Dizilere de devam ettim; "Bad Sisters" cidden çok iyi her anlamda; hikaye, görüntüler, oyuncular; hepsi on numara. "Schitt's Creek" ise bir çeşit terapi gibi; durmadan izleyebilirim ama kendimi kontrol ediyorum. "White Lotus" son sezonun ikinci bölümünü de izledim. Yok akmıyor, açılamıyor gizemler, olaylar ama izlerim vaktim olursa. 

Yazdım ama bakın toparlayamıyorum, kopukluklar var, olmadı sanki ama devam. Bu hafta sağlıklı, sakin, huzurlu, neşeli geçsin inşallah. Aklıma yapacak yemek gelsin ve yaptığım yemekler lezzetli olsun. Çamaşırlar birikmesin, kimse cebinde kağıt mendil unutmasın. Geceyarısına kadar dizi izleyip uykusuz kalmayayım. Otopark girişine, yaya kaldırımına arabasını park edip, markete giren insan görünümlü yaratıklar Allah'a yakın insanlara uzak olsun. Pratik, becerikli bir insan olayım bu hafta, Alexander McCull Smith gibi seri seri roman yazma perileri omzuma konsun, hatta sırtıma çıkıp bana zorla yazdırsın. Herkes ama herkes için ya da şöylesi daha iyi; iyi niyetli, yumuşacık kalpli, hayalperest insanlar için her gün güzel olsun.

Devam

 Sabahtan beri, oturup yazacağım, hiç de canım istemiyor. Motivasyonum yok. Kendi kendime "Eylem motivasyondan önce gelir" diye tekrarlayıp durdum bütün gün, belki de işe yaradı. 

Geçen hafta, neler yaptım diye düşünüyorum. Hatırladıklarım şöyle; 'Divorce' adlı diziyi bitirdim. Bence boşanmayı, aşk, çocuk, arkadaş ile ilişkileri çok güzel ve gerçekçi bir şekilde anlatmış. Dizinin, bana göre, en sinir bozucu tarafı, Sarah Jessica Parker'ın başrollerden biri olması. Sanki sadece ismini değiştirip "Sex and the City"den "Divorce"a geçivermiş. Bir de giysileri eskisi gibi değil ama dizideki elli yaşına merdiven dayamış, iki ergen çocuklu bir kadının giyebileceği şeyleri de giymiyor. Aynı sinir bozucu mimikler, aynı seke seke yürüyüş, saçlarını atma şekli, ellerini kullanışı hepsi Carrie ile aynı. Giysileri evet Carrie'ninki gibi çılgın değil ama bana sorarsanız, dizideki karakterin hayatı o giysilerle eşleşmiyor. Boşanma arifesinde, iki çocuklu, çalışan, işe gitmek için epey bir yol kateden bir kadın öyle giyinemez! Ve insan hiç yaşlanmaz mı???? Diziyi izlerken birkaç kere Sarah Jessica Parker'ın yaşına baktım, cevap her defasında aynıydı: 60!!!! Ama ben inanmak istemedim. Cildi, vücudu, saçları o kadar süper gözüküyor ki, insan inanamıyor. Yaş almaya karşı girişilen savaş, gerçekten zorlu birksavaş; spor yapacaksın, ağırlık kaldıracaksın, mobilite ve esnemeyi de pas geçmeyeceksin, düzenli cilt bakımı yapman ve yaptırman gerek, saçların dökülmeyecek, cildin kırışmayacak, donuklaşmayacak, sarkmayacaksın, daha neler neler. Maddi ve manevi zor bir süreç. Ve maalesef zenginlerin girişebileceği bir savaş bu. Evet evde spor yapılabilir, beslenmeye dikkat edilebilir, kremler, serumlar, maskeler kullanılabilir ama Sarah Jessica Parker'ı görünce, parası olanların başka bir şeyler yaptığını düşünüyor insan. Sinir bozucu, en azından benim için! Dizi güzel ama izleyin. Sonra "White Lotus"un ilk bölümünü izledim, sanki pek sarmadı ama belki açılır sonradan. Ardından da "Bad Sisters" başladım. Bayağı güzel, bir kere dizideki kadın, erkek tüm oyuncular gayet gerçekçi, ne bileyim en basitinden alınlarında kırışıklıklar var, fit değiller. Mesela üç çocuklu bir anne karakteri var; evi o kadar kaotik bir haldeki, 'işte dedim bizim ev', iyi geldi. Bir de, bir arkadaşımın önerisiyle "Schitt's Creek" bir diziye şöyle bir baktım, bayağı çılgın ve güzel bir dizi. Arabada çocukları beklerken izlerim. Bunları yazarken, 'Amma çok şey izlemişim' diye düşünüyorum ve dehşete kapılıyorum. Belki Sarah Jessica Parker dizi izleyeceğine spor yapıp, sağlıklı yemekler pişirdiği için böyle gözüküyordur ama şahsen ben, kanepede bir saat uzanıp bir şey izleyince dinleniyorum ya da arabada bir saat çocuklardan birinin aktivitesinden çıkmasını beklerken "White Lotus" izleyince vakit daha çabuk geçiyor.

Geçen hafta diziler dışında kitap da okudum. Muhteşem "Gizli Tarih"ten sonra -bence Donna Tart daha çok roman yazmalı çünkü üç romanından sadece bir tane kaldı okumadığım- Matt Haig'in "Zamanı Durdurmanın Yolları" adlı romanına başladım, bayağı da bir okudum ama "Gizli Tarih" gibi muhteşem bir romandan sonra olmadı, uymadı. Ben de sevgili Alexander McCull Smith'in "The Right Attitude to Rain" adlı romanına başladım ve bitirdim. Alexander McCull Smith'in romanlarını, tek kelimeyle anlatacak olsam, 'tatlı' derim. Karakterler iyi kalpli, düşünceli, nazik. Basit hayatların, minik sorunların, sıradan olayların anlatıldığı, gerçekten insana iyi gelen romanlar. Ben çok seviyorum ve her okuyuşumda, Edinburgh'ta yaşamak istiyorum. Belki bir gün!

Bazı haftalar ev işlerinde, iyi bir ritm yakalıyorum. Mesela yemek planlamam mantıklı oluyor, çamaşır yıkama, katlama, evi süpürme, toplama gibi işler bir bakıyorum son derece iyi bir rutinde ve kendime gün içinde dinlenecek zaman ayırabiliyorum. Bu, itiraf etmem gerekirse, nadir oluyor. Geçen hafta, bu anlamda iyi bir hafta değildi. Salı sabahı, bir arkadaşımla buluştum, eve 10 gibi döndüm, koşturmak zorunda kaldım ama çok sorun olmadı. Çarşamba sabahı aslında çok da keyif almadığım bir arkadaş grubuyla gereğinden fazla vakit geçirdim ve sonrası yokuş aşağı; evi süpüremedim, pratik olsun diye saçma sapan yemekler yaptım, evi toplayamadım, çamaşırlar birikti. Hafta sonu da hep bir organizasyon vardı. Cumartesi günü Lokum'la sabah 9'da evden çıktık, geri döndüğümüzde saat 5'ti, Pazar da günü de 3 kere evden çıktım ve geldim, aralarda yemek yaptım, evi süpürdüm, eve son girişim akşam 8'di ve tek isteğim derin derin uyumaktı ama olmadı maalesef. Bu hafta da biraz kaotik başladı ve öyle de gidecek gibi gözüküyor. Çocukların okul organizasyonları ve onların koşturmacaları var. Ama ne diyoruz, sağlık olsun ve herkes için güzel bir hafta olsun.  

Gaza Geldim

 Yeşim Cimcöz'ün her hafta mail kutuma gelen "Haftalık Atıştırmalar" adlı mailini görüyor, silmiyor ama okumuyordum da... Bugün mutfak mesaimi kısmen bitirmiş, kahvaltımı etmiş, masada telefonuma bakıp soğuk kahvemi içerken, son gönderdiği yazıyı okudum. Çok hoşuma gitti. Öncekileri de okuyacağım. Yazı gerçekten büyülü bir şey, biri bir şeyler yazıyor ve o hop bir şekilde, yazan insanı tanımasan da ve birbirinden dünyalar kadar farklı hayatlarınız olsa da, kalbine dokunuveriyor. Ve -bunu aslında kendime söylüyorum- yazmak istiyorsan yazacaksın, koşmak istiyorsan koşacaksın, dans etmek istiyorsan dans edeceksin; alkışlara, onaya, ödüllere, gülümsemelere ihtiyaç yok! 

Yazma örneğinde ne yazmak istiyorum, iyi yazıyor muyum, ya kimse beğenmezse gibi düşüncelerden de uzak durmak gerek, yeni yeni öğreniyorum. Elizabeth Gİlbert'in "Big Magic" adlı kitabı, yazma konusunda gaza gelmek için çok değerli. Yavaş yavaş, sindire sindire okuyorum diyemeyeceğim; kaça kaça, kitabı görmezden gele gele okuyorum çünkü yazmaktan, kötü yazmaktan korkuyorum. Aslında önemli olan tek şey yazmayı sevmem. Elizabeth abla sayesinde, yavaş da olsa, bunu kabul etmeye ve harekete geçmeye çalışıyorum. 

İnsanoğlunun laneti, bence, ne yapacağını bilmek ama harekete geçmemek. Mesela hepimiz fiziksel hareketin, insan bedenine iyi geldiğini biliyoruz ama türlü bahanelerle hareket etmiyoruz. Hermann Hesse "Zamanın mı yok, hevesin mi?" demiş, bir yerlerde okudum. Fakat bu cümle bir tokat gibi patladı yüzümde. Yapmam gerektiği halde yapmadığım her şey bir film şeridi gibi gözümün önünden geçti. Ve birkaç günü kendime sürekli sordum; zaman mı heves mi? Cevap çok basit aslında ama insan kendine bile dürüst olmaktan kaçıyor. Bir de şöyle bir gerçek var, bir şeyi gerçekten istiyorsan o zamanı buluyorsun. Mesela; kolay, aslında bizi tüketen şeylere çok kolay zaman bulabiliyoruz. Kanepede yatıp saatlerce dizi izleyebiliyorum bazen, sonra da 'Nasıl yazayım ben? Bütün gün çocukların peşindeyim, bir de üstüne yemek, temizlik, şoförlük...' diyebiliyorum.

Her gün, üç dört satırlık, gün özetleri yazmayı düşünüyorum. Yazsam mükemmel olur, bence. Dönüp okur, gülerim ya da üzülürüm. Ya da bu sabah olduğu gibi, 'Geçen sene yağmur ne zaman yağmıştı?' diye düşünmek zorunda kalmam, açar bakarım deftere. Yağmur burada, yılda iki üç kere yağıyor ve yağdı mı da, kar tatili hesabı, okullar tatil oluyor. Sanki bu ara yağacak gibi hissediyorum. Tarihi bilsem ne olur, bence iyi olur. Umarım kısa zamanda, mini günlükler yazmaya başlarım ve buraya da her Pazartesi yazmaya devam ederim.

Hayat

  

O kadar isterdim ki, bir işi düzenli yapabilmeyi. Gerçi kendime haksızlık etmeyeyim; bazı işleri, istemesem de düzenli olarak yapıyorum. Her gün 2-3 kere bulaşık makinesini doldurup boşaltıyorum, kirli temiz çamaşırlar vb ile ilgilenip, her sabah çocukları okula bırakıp evi süpürüyorum ve tabi yemek yapıyorum hemen her gün, pek kimse beğenmese de! Kendi istediğim ya da istediğimi sandığım şeyler konusunda ise hiç bir istikrar gösteremiyorum. Mesela her gün blog yazıp, spor yapayım dediğimde ertesi gün sanki bu kararları almamış gibi evi süpürmeye ve hiç bitmeyen ev işlerinde kaybolmaya devam ediyorum. Ve gerçekten yıllar yıllar yıllar geçip gidiyor. Kendi kendime yaşımı hatırladığımda, çocuklara baktığımda bazen dehşete kapılıyorum. Nereye uçtu gitti bu yıllar? Şimdi bunları yazarken, "Aman kapat gitsin bilgisayarı, ne diye yazıyorsun, kim okuyor, blog mu kaldı, herkes substackde çatır çatır yazıyor, sen yazsan ne olur yazmasan ne olur????" diyen güçlü bir ses var. Söylediklerine de hemen ikna oluyorum, açıkçası. Çok acayip, insan denen varlık gerçekten. Şu sıralar Serkan Karaismailoğlu ve Ali Karaismailoğlu'nun "Kalk Bi Dopamin Demle" adlı kitabını okuyorum, müthiş bir kitap. İnsan beynini ve insanın motivasyon mekanizmalarını, işleyişini anlatıyor. Sonra atomik alışkanlıklarla ilgili podcastler dinliyorum ve kafamda evden yapabileceğim şeyleri işleri planlıyorum; mesela minik adımlar atsam diyorum, her gün 2 satır yazsam, ya da okuduğum, sevdiğim kitaplarla ilgili videolar hazırlasam. Sonra masadaki tabaklar ve boş soda kutuları gözüme takılıyor. Onları toparlayıp, kuruyan çamaşırları topluyorum. Oğluma "Ödevin bitti mi?" diye seslenirken, kızıma "Hemen dişlerini fırçala" deyip, yüzümü temizlemek, en azından sıradan bir Koreli ev kadını gibi parlak bir cildimin olması için banyoya koşuyorum. Çocuklar yattıktan sonra, saçma sapan bir dizi izlerken de yine o ses "Çok yoruldun, bırak şimdi yazmayı, çizmeyi, bak bu yabancı dizi çok ilginç" diyor, kırışık önleyici serumumu sürmediğimi fark edip üzülüyorum. Ve bu satırları yazmak için masanın bir köşesine sıkışmışken, "Acaba şöyle kocaman bir yazı masan ve düzenli bir evin olsa her şey daha mı kolay olurdu" diyor o sinir bozucu ses. Sonra da "Çok bile yazdın, kapat hadi bilgisayarı" diye ekliyor, ben de dinliyorum.

Çalışın

 Kendime, şöyle kısa kısa yazabileceğim, takma isimli bir instagram hesabı açayım dedim. Şaşırtıcı bir şekilde, açtım da ve hemen iki tane post yazdım. Böyle rahat rahat, içimden geldiği gibi. Bugün de evsel işlerimi bitirdim, kahvaltımı yaptım ve yeni bir post yapmak üzere hesabımı açtım. Ve bir de ne göreyim? Arkadaşlarımdan biri postlarımı "like" etmiş! Kafamda deli sorular; benim ben olduğumu anladı mı yoksa şans eseri postum karşısına mı çıktı? Tabi bu beklemediğim "like"ları görünce, benim yazma isteğim koşarak uzaklaştı yanımdan. Halbuki, tüm kadınların ne olursa olsun çalışması ve asla çalışmamayı bırakmaması gerektiği üzerine yazacaktım. Neyse, buraya yazayım dedim ben de. Burası her zaman güvenli.

Evet başlıyorum; 

Sevgili kadınlar,

İlk olarak eğitim hayatınız boyunca çalışkan, atılgan, hırslı olun. Okullarınızı dereceyle bitirin. Vaktinizi, fiziksel görünümünüze kafayı takarak geçirmeyin. Dış görünüş gelip geçici. Tecrübeyle sabit, her zaman geçmişteki halinizin yani o anın tadını çıkarın çünkü ne olursa olsun, yıllar geçtikçe, 17 yaşında beğenmediğiniz halinizin aslında çok güzel olduğunu fark ediyorsunuz. O yüzden sivilcelerinizi, ergenlik kilolarınızı, bir türlü şekle girmeyen saçlarınızı bir kenara bırakın ve kim olduğunuzu bulmaya, ne yapmayı sevdiğinizi çözmeye adayın kendinizi. Bol bol okuyun, sizden büyük ve tecrübeli insanları dinleyin, gözlemleyin, başarılı olmuş kadınların hikayelerini öğrenin okuyun. Kısaca çok çalışın, ne yaparak mutlu olacağınızı keşfedin ve çalışın.

Çalışmaya başladığınızda da, işinizde iyi olun, kendinize iş yaşamında başarılı olmak için yatırım yapın. Aşkınızdan ölseniz de, aşkınız çok zengin olsanız da, çocuğunuzun ilk adımlarını kaçırmak istemiyor olsanız da çalışın çalışın çalışın. Çocuğunuza bakmak için işten bir süre ayrılsanız bile işinize ya hızlı geri dönün ya da yeni şartlarınıza göre işinizi adapte edin. Kısaca çalışın ve kendi paranızı kazanın. Kocanız, sevgiliniz "Sen yorulma, maddi durumumuz çok iyi, çalışma" dese de, dinlemeyin, siz çalışın.

Neden mi? Çünkü kendi paranı kazanmak özgürlük. Mesela ben kendime kitap almak için bile eşime soruyorum çünkü parayı kazanan da, harcamaları ayarlayan da o. Kitap basit bir örnek, işin özeti ne almak istersem isteyeyim ona soruyorum, ondan para istiyorum. Eşim öyle cins, "alma etme" diyen biri değil ama hayatımızda söz hakkım yok. "Paramız yok, başka eve çıkamayız. Çocuklar artık gitar dersi almasın" diyor ve bu tip şeyler tartışmaya kapalı çünkü parayı o kazanıyor ve o yönetiyor. Yani insanın siniri bozuluyor. 

Ve iş yaşamından koptuğunuz noktada, geri dönüş çok zor. Bir kere, bir özgüvensizlik sinsice gelip içinize yerleşiyor. Hiçbir şey bilmiyor ya da hiç çalışmamış, o üniversiteleri bitirmemiş gibi hissetmeye başlıyorsunuz. Üzerinize bir atalet çöküyor. Önce günler geçiyor, sonra çocuklarınız boyuna geliyor ve siz bir şeyler yapmak, yeniden iş hayatına dönmek, üretmek istiyorsunuz ama tren istasyondan çoktan kalkmış. Hatta o tren istasyonu yıkılmış, yerine otel yapılıyor. Sonra ne oluyor biliyor musunuz? Saçma sapan dizilerdeki kadın karakterler üzerinden hüzünlenip, bu yaştan sonra ne yapacağım diye dertlenip duruyorsunuz. 

15 dakikaya evden çıkıp, çocukları almaya gitmem gerek. O yüzden burada bitiriyorum ama son olarak ana fikrimi bir kez daha söyleyeyim; Sevgili kadınlar; okuyun, kendinizi geliştirin, çalışın, kendi paranızı kazanın.

22 Dakika Var...

 Hiç bitmeyen para kazanma umudum ve ben, yeni bir maceraya başladık. Pandemi döneminde başlayıp tamamladığım, bir sürede azıcık para kazandığım yoga, hayatımdan tamamen çıktı.  Yoga eğitmenliği benim için tamamen yanlış bir karardı; bir kere yoga body dedikleri, yoga vücuduna sahip değilim, dingin konuşma kapasitem yok ve bir yogi hayat tarzına sahip değilim. Eğitimlere harcadığım onca para olmasaydı, bırakmamda sorun yoktu tabi ama Garmin açısından sürekli öğrenme isteğim ve bunları paraya dönüştürememem çok büyük sorun! Neyse, iki üç hafta önce yine bir hayale kapıldım ve yabancılara, ikinci dil olarak Türkçe öğretme eğitimine başladım. Garmin'inin de iyiliği üstündeydi, bir de yogaya göre daha mantıklı buldu. Eğitime başlayalı, on gün oldu  ve benim umutlarım yavaş yavaş sallanmaya başladı. Ödev var, sunum var, sınav var! Çocukların okulu 2 Ocak'a kadar tatil! Nasıl yapıcam bu kadar şeyi ve en önemlisi gerçekten para kazanabilecek miyim??? Umarım kazanırım!

Şu an eğitimin başlamasına 16 dakika kaldı. Bir banka transferi için açtım bilgisayarı. Sonra da nedense kendi blogumu okuyasım ve bir de yazasım geldi; öyle ortaya karışık...

Annem bir aydır buradaydı. Bugün döndü. Daha önceki ayrılıklarımızda pek öyle ağladığımız olmamıştır ama bugün nedense sürekli gözlerim dolu. Tombi biraz hasta, ona da canım sıkılıyor. Annemden, ablamdan, en sevdiğim arkadaşlarımdan uzak yaşamak üzüyor artık beni. Şöyle filmlerdeki gibi küçük, güzel, huzurlu bir şehirde, beraber yaşasak ne güzel olurdu! Hayat, kısmet ve diğerleri.

Ağustos sonundan beri bir kedimiz var. Kedi görünce kaçan, 46 yıllık ömründe kediye dokunmamış ben, kedimizi öpmelere, sevmelere doyamıyorum. Lokum'un kedi istemesi nedeniyle hayatımıza girdi ama sanırım en çok bana iyi geldi. Sevgili Garmin yerine onunla konuşuyorum. Bayağı da iyi bir dinleyici Prince (ismini Lokum koydu). Sanırım 2023'ün en güzel olayı, Prince'in hayatımııza girmiş olması.

10 dakikam kaldı. Yazmaya devam etmek isterdim ama çamaşırları kurutma makinesine koyup, elimi yüzümü düzeltmem lazım. Güzel bir gün olsun tüm evren için!

Reçelli Ekmek

 Gece yatmadan önce aklıma yazmak ya da yapmak istediğim şeyler geliyor. Mesela; şöyle kalın, ağır ve kahverengi bir dilim ekmeğin üzerine kayısı reçeli sürüp, yanında koca bir fincan sıcak ve koyu kahveyle, yeşilliğe bakarak, sessizlik içinde yemek istiyorum. Sonra tabağı masaya koyup, karnım tok, keyfim yerinde, kahvemi yudumlayarak, kitap okumak. Ne kadar basit ve kolay ulaşılabilir bir şey aslında ama olmuyor, yapamıyorum ya da yapmıyorum. Aslında kayısı reçeli var evde -annem dün yaptı- ama hayalimdeki ekmeği almak istediğim yer yürüyerek gitmek için uzak ve yürüyeceğim yolun bir kısmı otoban gibi, kahveyi genelde her sabah hayalimdeki gibi yapıyorum, kitabım ve yeşillik de tamam bir süreliğine, sessizlik o pek nadir bulunuyor ve tabi her zaman diyette olduğum için kayısı reçelli ekmek yemek yasak bana, kendi yasaklarım. 

Yazın başından beri, yani çocuklarla Türkiye'ye geldiğimden beri, hep bir huzur anı, reçelli ekmek anı arıyorum, yapmak istediğim bir şey var ya da yakalamak istediğim bir an ama bir türlü olmuyor. Rutinimsi, sıkıcı gündelik işler içinde her şey karışıyor, kayboluyor. Güne başlıyorum ama gün ellerimden kayıyor. Evi süpür, kahvaltı ve çeşitli yemek organizasyonları, çocukların kavgalarını ayır, annene ve ablana düzenli olarak sinir ol, geç saatlere kadar çığlık çığlığa oynayan site çocuklarına ve anırarak konuşan yetişkinlere sinir ol ve reçelli ekmeğini yiyemeden uyku vakti. Ve içinde hep bir sıkıntı, hüzün.

Sabah erkenden kalkmak, mesela beş ya da altıda, iyi bir plan. Herkes, sinir olduğum tüm site halkı uyuyor. Keşke bütün gün uyusalar. Onlar uyurken kahvemi yapıp, kitabımı huzur içinde okuyorum ama çocuklar uyuduğu için sessiz hareket etmek zorundayım. Yüzümü bile yıkamıyorum, gürültü olmasın diye. Üstümü değiştirip kendimi balkona atıyorum. Halbuki hayalimde; önce spor yapmış, sonra duş almış, elimde reçelli ekmeğim ve kahvemle, huzur içinde kitap okuyorum.

Bu postu yazmaya başlamadan önce, bugün tadı pek iyi gelmeyen kahvemle kitap okuyordum. "Her gün blog yazayım" hissi geldi içime bir anda. Yazayım tabi ya, kişisel tarih neticede ve bence önemli. Yazıyorum ama yazıyı nasıl bitireceğimi bilmiyorum. Çocuklar hala uyuyor ya da uyuyormuş gibi yapıyor. Annem de yok hala ortalarda, birazdan çıkar sahneye "Çocuklar ne yiyecek, amma kitap okudun, bugün ne pişirelim, markete mi gitsen?" Ve ilk cümlesini söylediği anda sabah saatlerinin büyüsü yok olacak. Ahhh Virginia teyze ne güzel söylemişsin; kendine ait bir odası olmalı her kadının derken. Bir alanı, bir sessizliği, bir zamanı ve tabi parası olmalı her kadının, herkesin aslında ama erkekler zaten kendilerine zaman ve alan yaratmakta sıkıntı çekmiyor. Neyse ben rutinlerime döneyim artık! Güzel bir gün olsun.